فرزندم مرا عصبانی نمی‌کند، او فقط خشم درون مرا آشکار می‌کند.

این جمله را وقتی فهمیدم که زمان‌هایی که عجله داشتم، سرم درد می‌کرد، از دست کسی یا چیزی کفری بودم یا هزارتا کار داشتم و نمی‌دانستم کدام‌شان را اول انجام دهم، وقتی توی ترافیک مانده بودم و ماشین‌ها بی‌هوا جلویم می‌پیچیدند توی هر رفتار بچه و هر کلمه‌ای که از دهانش خارج می‌شد، چیزی بود که مرا از کوره در ببرد. برای هر حرکت نابجایش یک فریاد و تهدید توی هوا ول می‌دادم و مدام این سوال توی سرم وول می‌خورد که این بچه چرا این‌قدر یک دنده‌ست؟ چرا اینقدر حرف می‌زنه؟ چرا این قدر یواش راه می‌ره؟ چرا….؟

وقت‌هایی که سرحال بودم، خبر خوشی شنیده بودم، وقتم آزاد بود، همه چیز آرام بود و من خوشبخت بودم، برای همان کارها و همان کلمات دلم غنج می‌زد و ذوق می‌کردم که چقدر این بچه شیرین است، چه خوب حرف می‌زند، چقدر اعتماد به نفس دارد، چه پشتکاری دارد و …

مادر یا پدر شدن مثل این می‌ماند که آدم دوباره به خودش معرفی شود. من با فرزندم چهره‌هایی از خودم را دیدم که هرگز نمی‌دانستم در من وجود دارند.

تلاش برای تربیت بچه ها بی فایده است
انها شبیه ما خواهند شد خودمان را تربیت
کنیم انها هم تربیت می شوند......

چگونه یک مادر عصبانی نباشم؟

مهمترین و سخت‌ترین موقعیتی که باید خشم خود را کنترل کرد وقتی است که با کودکی سر و کار داریم. شما هم یک مادر عصبانی هستید؟ وظایف بچه‌داری و خانه‌داری شما را حساس و زودرنج کرده است؟ آیا از اینکه دائما با فرزندتان بداخلاقی می‌کنید خودتان را سرزنش می‌کنید اما در عین حال فکر می‌کنید تنها راه حل عصبانی شدن است؟
اگر از شرایط موجود خسته شده‌اید توصیه می‌کنم این نوشته را بخوانید که تجربه یک مادر خانه‌دار است که شرایطی کمابیش شبیه شما دارد. امیدوارم تجربیات من کمک کند شما هم به خشم خودتان مسلط شوید و زندگی آرام‌تری داشته باشید.
چرا من یک مادر عصبانی هستم؟