طبق تصور کودک، عروسک هرگز حرف زدن با دستگاه بی جانی به نام تلفن را به صحبت کردن با کودک ترجیح نداده و به خاطر خستگی سر وی فریاد نمی‌زند همچنین عروسک هرگز خیره شدن به صفحه تلویزیون، موبایل یا کامپیوتر را به نگاه کردن به چشمان مشتاق کودک ترجیح نمی‌دهد.
طبق نظر کودکان عروسک هنگام صحبت کردن با آنها خمیازه نمی‌کشد و گوشزد نمی‌کند که گرفتار است و حرف تکراری کودکان را گوش داده و هرگز کلام آنها را قطع نمی‌کند.
بخوانید نظرات مادرها در ارتباط با موضوع را :
دختری ۸ ساله دارم که رازهای خانه را جلوی دیگران و مهمان‌ها مطرح می‌کند، بیشتر در جمع بزرگ تر‌ها حضور پیدا می‌کند و اصلا از من حرف شنوی ندارد.
نکاتی که در ادامه بیان می‌شود می‌تواند به شما والد محترم در این باره کمک کند:
مکیدن انگشت عادتی است که در بسیاری از کودکان دیده می شود. این کار در چند ماهگی کودک کاری بامزه به نظر می رسد. اما با گذشت زمان و بزرگتر شدن کودک ، این مسئله یک عادت بد به شمار می آید و باید هرچه زودتر این عادت غلط را از بین ببریم. یکی از مهم ترین عوارض مکیدن انگشت ، تاثیر آن بر روی سلامت دندان هاست.
نگران نباشید. دانشمندان تخمین زده‌اند که بیش از 18 درصد کودکانی که بین 2 تا 6 سال سن دارند انگشت خود ـ که غالباً انگشت شست آنهاست ـ را می‌مکند.
هنوز بسیاری از والدین، مهارت های کنترل مناسب مقابله با لجبازی کودکان را نیاموخته اند. شکی نیست که منطقی بودن با کودک لجباز کار سختی است و گاهی اوقات صبر شما به پایان می رسد.
اما راه های موثری برای حل مشکل لجبازی بچه ها وجود دارد تا خانه شما را از یک منطقه جنگی به بهشتی آرام تبدیل کند. آگاه باشید که اجرای این راهکارهای از اوان کودکی نتایجی کارآمدتر به همراه خواهد داشت. لذا بهتر است پیش از بچه دار شدن با همسرتان در مورد اهدافتان از روش های تربیتی صحبت کنید.
لجبازی در کودک کاملا طبیعی است. هر کودکی تا حدی لجبازی می کند، چون این طبیعت آنهاست که اطرافشان را آزمایش کنند و بفهمند که تا کجا می توانند پیشروی کنند. با این حال، بچه ها حد و مرز خود را نمی شناسند و این وظیفه والدین آنهاست که محدودیت ها را برای آنها مشخص کند. اینجاست که نقش مدیریتی پدر و مادر شروع می شود که هرچه زودتر باشد، بهتر است.
بچه هایی که پیام مثبت را به جای پیام های منفی می شنوند، دارای اعتماد به نفس بیشتری هستند. از آن جایی که آنها صرفا برای "بودن" مورد تقدیر و تمجید قرار می گیرند، نیازی ندارند برای جلب توجه والدینشان، رفتارهای بد نشان دهند. هر گاه توانستید افکار منفی خو را با افکار مثبت جایگزین کنید، راحت تر می توانید کارهای مثبت فرزندتان را ببینید و کارهایی که شما را آزار می دهند، نادیده بگیرید. سعی کنید به خاطر بسپارید که اگر فرزند شما باعث ناراحتی تان می شود، بدین معنی نیست که بد و شیطان است، بلکه معنی آن صرفا این است که دیدگاه و خط مشی او با دیدگاه و خط مشی شما متفاوت است.
برای اینکه کودکتان همان طور که می خواهید رفتار کند، باید به طور دائم رفتار مورد نظرتان را مورد تشویق قرار دهید. برای مثال، فرض کنید می خواهید هنگام صحبت با تلفن، فرزندتان آرام بازی کند و یا خودش را سرگرم کند، به جای این که به محض زنگ زدن تلفن، بخواهد که به او توجه کنید. خوب دقت کنید، دفعه دیگر که توانستید به خوبی با تلفن صحبت کنید چون فرزندتان اتفاقا مشغول تماشای تلویزیون و یا سرگرم بازی بوده، این حرکت او را مورد تشویق قرار دهید. بعد از اینکه تلفن را قطع کردید، فرزندتان را در آغوش بگیرید و ببوسید و با هیجان بگویید: "می دانی چه کار کردی؟" وقتی فرزندتان کنجکاوانه به شما نگاه می کند و می پرسد: "نه، چه کار کردم؟" به گرمی جواب دهید: "وقتی مشغول صحبت با تلفن بودم، تو خیلی خوب رفتار کردی. خیلی ممنونم که اینقدر ساکت بودی".
1-تشویق به ابراز وجود:
به دختر خود بیاموزید که نیازهای خود را به بزرگسالان بیان کنند و در صحبت با همسالان خود جایگاه خود را حفظ کند. اگر بچه ی دیگری نسبت به او بدرفتاری کرد، تشویقش کنید که در این موارد بگوید: از این طرز صحبت کردن تو خوشم نمی آید.
2- در تعریف و تمجیدهای خود خاص باشید:
زمانیکه به دختر خود می گویید که چقدر او باهوش است، اگر از یک مثال مشخص تر استفاده کنید، گفته شما برای او پرمعناتر می شود. به او بگویید: (تو واقعا ذهن خوبی داری) .
3-تعریف و تمجید خود را با واقعیت منطبق کنید:
یک دختر بچه سوم دبستانی می داند که او بهترین هنرمند یا موسیقیدان در دنیا نیست اما درک می کند که شما متوجه پیشرفتهای او در طول یک ماه شده اید و از آن استقبال می کند.
2. زمانی که کودکتان شروع به جیغ زدن می کند، صبور بوده و زود از کوره در نروید. از چنین فرصت هایی برای آموزش کودک خود بهره گیرید. با آرامش با او صحبت کنید و به او بگوئید چگونه برای به دست آوردن خواسته های خود باید عمل کند.
3. کودکان از نوع برخورد اطرافیان، واکنش بعدی را انجام می دهند؛ بنابراین شایسته است گاه در مقابل برخی از رفتارها و واکنش های او بی تفاوت باشید تا آن رفتار در وی خاموش گردد؛ زیرا چه بسا توجّه شما خود به خود باعث تقویت رفتار در کودک گردد؛ به عنوان مثال وقتی کودک می بیند شما در برابر جیغ زدن او برآشفته شدید تازه یاد می گیرد که برای آشفته شدن شما باید چه کند.
4. زمینه بروز این گونه رفتارها را در فرزند خود کاهش دهید. به عنوان مثال اگر تجربه نشان داده زمانی که با تندی با او برخورد می شود او شروعبه جیغ زدن می کند، سعی کنید خود و دیگران چنین رفتاری با او نداشته باشید.
5. با توجّه به موقعیّتی که او اقدام به جیغ زدن می کند، سعی نمایید در برخی از مواقع از روش محروم سازی به جای تنبیه کلامی و رفتاری برای کاهش رفتار نادرست فرزند خود بهره گیرید. به این صورت که پس از اقدام وی به جیغ زدن، به او اجازه ندهید با اسباب بازی، بازی نماید. به او توضیح دهید که چرا او را از اسباب بازی هایش محروم کردید. او را از اسباب بازی هایش دور کنید تا مهلت یابد که دریابد چرا او را از اسباب بازی هایش، دور نموده اید ( برای مدت زیاد او را از اسباب بازی ها دور نکنید؛ زیرا در این صورت فراموش می کند که چرا چنین رفتاری با او داشته اید). به وی بگویید که اگر به شما قول دهد که دیگر این کار را تکرار نکند او را به محل بازی باز می گردانید.
7. یکی از دلایل تکرار رفتار پرخاشگرانه این است که کودک به این نتیجه می‌رسد که نه تنها رفتار پرخاشگرانه‌اش منجر به پیامد بدی نمی‌شود، بلکه تقویت هم می‌شود. مثلاً والدین گاهی چون حوصله سر و صدا و داد و فریادهای کودک خود را ندارند یا از رفتارهای پرخاشگرانه او می‌ترسند، هنگام بروز رفتار پرخاشگرانه از سوی کودک سریع او را به خواسته‌اش می‌رسانند تا او را آرام کنند، در نتیجه کودک یاد می‌گیرد برای رسیدن به خواسته‌اش پرخاشگری کند. گاهی هم کودک تنها برای جلب توجه والدین به خود و قراردادن خود در کانون توجه خانواده، پرخاشگری می‌کند و والدین نیز بدون آنکه متوجه باشند با توجه به او (توجه مثبت مثل دلسوزی کردن) او را به خواسته‌اش می‌رسانند و به این ترتیب احتمال اینکه در دفعات بعد برای جلب توجه والدین، پرخاشگری کند را افزایش می‌دهند. پس باید مراقب باشید که با رفتار خود موجب تقویت رفتار منفی در او نشوید.
8. اگر بد رفتاری کودک نشانه اعتراض وی است؛ به او و اعتراضش گوش دهید؛ زیرا گاه بد رفتاری در بچه ها نشانه اعتراض آنهاست. این نوعی رفتار تلافی جویانه است که برخی از کودکان در پیش می گیرند؛ زیرا احساس می کنند فقط با اینگونه رفتارها است که می توانند نارضایتی خود را نشان دهند.
9. در موارد عدم جیغ زدن ، رفتارهای مثبت کودک مورد تشویق و توجه قرار گیرد. جهت تقویت رفتارهای مثبت می توان از جدول رفتاری و امتیاز دادن بهره برد. البته با توجه به سن او باید بیشتر بصورت دیداری باشد تا بتواند بفهمد. یعنی قرار گرفتن و بالا رفتن امتیازات را ببیند.
10. در مخالفت های خود با کودک ، دقت داشته باشید که پای « نه گفتن » خود بایستید تا کودک تصمیمات را جدی بگیرد. جدیت شما ، آرامش و امنیت را برای کودک به ارمغان می آورد. البته منظور ما از قاطعیت به موقع ، خشونت و دیکتاتوری در برابر فرزند نیست (در تربیت او کم نه بگوئید اما محکم).
11. آنچه می گویید واقعی و درست باشد؛ مثلاْ اگر بچه کار خوبی انجام داد و به او قول هدیه دادید ، باید سر موقع هدیه اش را به او تحویل دهید. این کار باعث می شود که فرزند روی حرف والدینش حساب باز کند و برای تقویت رفتارهای خود و جلب رضایت پدر و مادرش ، تمام تلاش خود را به کار گیرد. اما اگر به او قول دهید و در عمل به قولتان ، سستی به خرج دهید ، کودک به حرفتان اعتماد نمی کند و کم کم نسبت به انجام کارهای مفید و خوب بی رغبت می گردد. در مقابل اگر بچه کار اشتباه و عمدی را انجام داد و او را تنبیه محرومیتی کردید، باید حتماْ تنبیه محرومیتی خود را عملی کنید . اگر این کار را نکنید ، کودکتان این برداشت را می کند که انجام کارهای اشتباه تنبیهی را برایش به همراه ندارد و تنبیه های ذکر شده توسط والدین ، هرگز عملی نخواهد شد.
12. اگر کودک شما عصبانی و خشمناک شد، شما در برابر او عصبانی نشوید.
13. سعی کنید در دعواهای کودکانه فرزندتان با هم سن و سالانش دخالت نکنید و اجازه دهید که خودشان مشکلشان را حل کنند.
– بر تماشای کارتون ،خواندن کتاب و بازی های کامپیوتری نظارت کنید و اگر فرزندتان با موضوعات موهومی مواجه شد، به قدر کافی درباره آن با او صحبت کنید و اطمینان حاصل کنید که باور نکرده است که در دنیای واقعی این حوادث اتافق می افتد.
– اگر فرزندتان بچه ای را دید که از تاریکی می ترسد و خواست الگو برداری کند، موضوع را با او مطرح و به قدر کافی به زبان کودکانه برایش توضیح دهید که این نوع ترس بی مورد است.
– هرگز فرزندتان از لولو ، هیولا و … نترسانید .
– هرگز کودک را به خاطر ترسیدن سرزنش و یا مسخره نکنید.
عروسک کودکان
– بسیاری از بچه ها وقتی عروسک مورد علاقه شان را بغل می کنند احساس آرامش بیشتری می کنند، شما می توانید فرزندتان را به همراه عروسکش به رختخواب بفرستید و به هر دوی آن ها شب به خیر بگویید!
– هیچ دلیلی ندارد فرزندتان در تاریکی مطلق بخوابد، برای فرزندتان یک چراغ خواب تهیه کنید تا بتواند اشیای اطرافش را در تاریکی شب تشخیص دهد.
در نظر داشته باشید برای سلامتی کودکان چراغ خواب های کم نور انتخاب مناسبتری هستند.
پس 8 ساله ام تحمل باختن در بازی را ندارد. چگونه آستانه تحمل او را بالا ببرم ؟
ج : برخی کودکان به این دلیل تحمل باختن را ندارند که میزان خود باوری آنان پایین است. به اعتقاد بوویچ (1998 م) متخصص بازی درمانی کودکان، «کودکانی که احساس منفی و بدی درباره خود دارند، به بردن بیشتر اهمیت می دهند». اگر می خواهید آستانه تحمل او را در باختن افزایش دهید، اعتماد به نفس او را بالا ببرید .
فرزند خود را هرگز با برادر، خواهر یا همسالی که بازیکن بهتری است، مقایسه نکنید. خوب است قبل از بازی، درباره برد و باخت توضیح دهید و بگویید که لازم نیست انسان همیشه برنده باشد؛ همان گونه که قهرمانان بزرگ ورزشی نیز همیشه برنده نمی شوند. او باید بیاموزد که برد و باخت نیز نوبتی است.
برخی والدین، به گونه ای با فرزند خود بازی می کنند که همیشه او برنده باشد. توصیه می‌کنم گاهی زمینه باختن فرزندتان را فراهم سازید و پس از باختن او، برد قبلی اش را یاد آوری کنید.
بازی های غیر رقابتی (بازی هایی که برنده و بازنده ندارند) با خودتان، و تشویق و ترغیب او به این گونه بازی ها با همسالانش می تواند در کاهش این مشکل موثر باشد، بازی های حدس زدنی (گل یا پوچ)، ضربه زدن به بادکنک، انداختن توپ های کوچک در حلقه، و برای کودکان کوچک تر از فرزند شما، قایم با شک و برج سازی با مکعب ها، نمونه هایی از بازیهای غیر رقابتی هستند.
یکی از علل مهم سخت بودن پذیرش باخت هنگام بازی با همسالان، برخورد نسنجیده والدین است. توجه بیش از حد آنان به مسأله برد و باخت، خوشحالی فراوان هنگام برد فرزند و اظهار ناراحتی هنگام باختن او و ذکر جمله هایی مثل «بازنده به هیچ دردی نمی خوره» و مانند آن، نمونه های از این گونه برخوردها است.
خوب است بی اهمیت بودن باختن را با روش الگویی نیز به او نشان دهید به این صورت که وقتی در بازی می بازید (و گاهی خود زمینه باختن خویش را فراهم می آورید)، خیلی راحت بگویید : من باختم؛ اما و اقعاً بازی جالب و لذت بخشی بود.
برگرفته از سخنان استاد دهنوی
.آن چه بیشتر خانواده ها را از دست فرزندان خود عاصی می کند، رفتارهای خارج از عرفی است که کودکان به انجام آن خو کرده اند. نتایج تحقیقات متعدد نشان می دهد که سهم عوامل اجتماعی و روان شناختی در شکل گیری و تداوم عادت های نامناسب بسیار بیشتر از عوامل ارثی و فیزیولوژیکی است.بیشتر شکایات والدین از عادت های نادرست کودکان مربوط به بدغذایی، بازی با یکی از اندام های بدن، جیغ زدن، وابستگی افراطی و بیمارگونه به والدین، دروغ گویی، دزدی، کشیدن موی سر دیگری، کتک کاری و مکیدن انگشت است که شیوع زیادی در بین کودکان دارد.
باید توجه داشت که یکی از علل بروز این عادت ها، اضطراب و فشارهای درونی کودک است. عادت یک شبه به وجود نمی آید و یک شبه هم از بین نمی رود. بنابراین از کودکی که دارای تفکر و احساس ناسالم است، نباید انتظار رفتار مطلوب داشته باشیم. زیرا مخزن رفتاری کودک در نتیجه پاسخ به تفکرات و احساساتش شکل گرفته است و اگر والدین در ارائه پاسخ های صحیح و به موقع کوتاهی کرده باشند، نباید نقش خود را در بروز عادت نادرست کودکشان نادیده بگیرند.
